شهید فرهاد لطفی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

روزهای آخر سال چهل سپری می‌‌شد. گام‌‌های خسته و پرتکرار روزهای سال چهل، به امید رسیدن بهار و زندگی دوباره و زنده‌‌شدن تمام موجودات و بارورشدن زمین خدا قدم برمی‌داشت.خانواده آقای لطفی در یکی از محله‌‌های قدیمی شهر دامغان به نام بالامحله زندگی می‌کردند. اسفند سال چهل، معنای زندگی در خانه آن‌ها پر رنگ‌تر از همیشه بود. در بیست‌‌وپنجم اسفند فرزند سوم به جمعیت چهارنفره‌شان اضافه شد. نامش را فرهاد گذاشتند. آقا نصرت‌‌الله معلم آموزش‌وپرورش بود. از اهالی فرهنگ و ادب و از مؤمنان روزگار خود.

آقا نصرت‌‌الله به دلیل ادامه تحصیل به‌‌همراه خانواده به تهران مهاجرت نمودند. فرهاد دوره تحصیلات ابتدایی را در تهران آغاز کرد. دوره راهنمایی و متوسطه را نیز با نمرات عالی در تهران به پایان رساند. او تابستان فارغ از درس و مدرسه به دامغان برمی‌گشت و در کنار پدربزرگ به کار کشاورزی مشغول می‌شد.

 پس از پیروزی انقلاب و شروع جنگ به مسجد محل می‌‌رفت. از بسیجی‌‌های خوش‌‌اخلاق محل خود بود. هنوز فرهاد فرصت داشت که ادامه تحصیل بدهد؛ اما قصد داشت برای ادامه تحصیل به خارج از کشور برود.

باید به سربازی می‌رفت و خدمت دو‌‌ساله نظام را انجام می‌داد. بنابراین داوطلبانه به جبهه رفت و در سوسنگرد در یگان رزمی ارتش مفتخر به خدمت شد. هشت ماه در جبهه حضور داشت.

در نهایت بیست‌‌وپنجم مردادماه سال شصت در یگان رزمی در منطقه سوسنگرد هنگام خنثی‌‌کردن مین به درجه رفیع شهادت نائل آمد و عاشقانه به دیدار حق شتافت. او که مهربان و صبور و بسیار باگذشت بود؛ او که تمام تلاشش را در رعایت ادب و احترام به پدر و مادر و کمک به آن‌‌ها می‌کرد؛ به بهترین شکل در بالاترین مقام به دیدار یار رفت.

فردوس رضای دامغان با آرمیدن فرهاد معنای آرامش را مکرر تجربه کرد.

“راهش جاوید باد”