شهید علی اکبر عسگری مایانی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

یازدهم مردادماه سال هزاروسیصدوسی‌ویک در روستای مایان، شهرستان دامغان خداوند رخصت دیدار شکوفۀ وجود، علی‌اکبر را به آقا علی‌اصغر و همسرش عطا کرد.

خانوادۀ عسکری، خانواده‌ای متدین، زحمت‌‌کش، مخلص و بی‌ریا و باصفا بودند. علی‌اکبر در فضای خانه‌ای سرشار از ذکر خدا و عبادت و نیایش‌های شبانه، آرام آرام قد کشید و بزرگ و بزرگ‌تر شد.

پدر علی‌اکبر از راه دست­فروشی بین روستا‌های مجاور به تأمین معاش خانواده‌اش می‌پرداخت. دیری نپایید که سایه‌سار مهربان پدر از سر علی‌اکبر برچیده شد و چشمان او که تنها فرصت دیدار شش بهار را بیشتر تجربه نکرده بود برای همیشه به راه انتظار بازگشت پدر از سفر بر در ماند.

مادر علی‌اکبر از جمله شیرزنانی بود که از بام تا شام چادر همتش به کمر بسته بود و جز به تربیت صحیح فرزندانش و تأمین آسایش و آرامش خانواده به چیز دیگری فکر نمی‌کرد.

حالا می‌بایست بار سنگین تأمین معاش خانواده را هم به دوش بکشد. از این رو دست فرزندان کوچکش را گرفت و راهی تهران شد تا برای خود کاری دست‌وپا کند و با عزت نفس، لقمۀ نان حلالی. چه مؤمنانه عمر عزیزش را بی‌دریغ به‌پای عزیزانش ریخت.

علی‌اکبر به‌همراه مادر و برادرش به تهران رفتند و در محلۀ تخت طاووس ساکن شدند و مادر با شغل آشپزی امورات خانه و زندگانی را از پیش می‌برد و در عین حال لحظه‌ای از تعلیم و تربیت فرزندانش غافل نبود و بدین‌سان علی‌اکبر هر روز در زلال جاری ایمان مادر غوطه می‌خورد و مادر نیز هر آنچه از عشق به معصومین^(ع) در آینۀ قلبش داشت در مذاق جان کودکانش می‌ریخت.

تربیت در دامان مادری که بر قامت شکیبش جامۀ تسلیم پوشیده بود و جز به رضای پروردگار نمی‌اندیشید، از علی‌اکبر مردی ساخت باایمان، استوار، محکم و با اراده، مرد خانه و خانواده، یتیم‌نواز و دستگیر نیازمندان، پرتلاش و سخت‌کوش و صبور. علی‌اکبر پس از پایان تحصیلات و گرفتن دیپلم در رشتۀ برق، به خدمت سربازی رفت. دوران خدمت او، اوج خفقان طاغوت بود. او به‌همراه دوستانش به محافل مذهبی رفت‌وآمد می‌کرد و در همان اوضاع و احوال به برپایی دعای کمیل و دعای ندبه اقدام می‌نمود.

پس از تمام‌شدن دوران خدمت سربازی در سال پنجاه‌وچهار ازدواج کرد و پس از آن هم به‌همراه همسرش فصل تازه‌ای از مبارزات علیه رژیم طاغوت را ادامه ‌داد تا سرانجام با پیروزی انقلاب اسلامی، علی‌اکبر به آرزوی دیرینه‌اش که برپایی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران بود، رسید.

روح ناآرام و دل دریایی علی‌‌اکبر، از او موج عاشقی ساخت که دیگر دل به هیچ ساحلی نداشت. درحالی‌‌که همه چیز برای ماندن و دل‌بستن داشت؛ شغل، آب‌ونان، خانواده‌ای مهربان، همسری همراه و صمیمی و دو فرشتۀ رحمت الهی مریم و سمیه.

 شروع جنگ تحمیلی پنجره‌ای به روح علی‌اکبر گشود برای رهاشدن از خود و پریدن از خاک به افلاک. به شوق حضور در قافله‌های نور، دلش پر می‌زد. علی‌اکبر دل از کف داده و بی‌قرار داغ برادر لحظه‌ها را می‌شمرد؛ تا برسد به لحظه موعود. محمدتقی، برادرش در بهشتی‌ترین روزهای سال شصت‌ویک با چشیدن شهد شیرین شهادت به وصال یار رسیده بود. برادری که تنها سرشان از هم جدا بود. محمدتقی کردی و علی‌اکبر عسکری، دو برادر از یک مادر بودند و بسیار به هم وابستگی احساسی و عاطفی و عقیدتی داشتند.

بعد از پنجاه روز ماندن و دلاورانه جنگیدن در کنار مدافعان میهنش، هفدهمین روز اردیبهشت‌ماه سال شصت‌ویک، منطقۀ عملیاتی خرمشهر، بمباران خوشه‌ای دشمن، دروازه‌ای شد برای پروازش تا ملکوت. افق تا افق پر کشید و میهمان خوان «عند ربهم یرزقون» شد.

 جسم پاک پیچیده در اطلس خونش، پس از تشییع بر دوش بی‌شمار مردمان میهنش در بهشت‌ زهرا تهران آرام گرفت تا برای همیشه زیارتگاه عاشقان و دل‌دادگان راه حق باشد.

    “راهش جاوید باد”