شهید عباسقلی علی آبادی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در ششمین روز از دومین ماه فصل سرد و برفی سال هزاروسیصدوبیست‌‌‌وپنج در شهرستان دامغان پا به عرصۀ گیتی نهاد. پدرش عباسعلی به‌‌‌خاطر ارادتی که به ائمۀ اطهار^(ع) داشت نامش را عباسقلی نامید.هفت‌‌‌ساله بود که وارد دبستان شد. تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به پایان برد.

بعد از آن در پی کار و تلاش و کسب روزی حلال راهی شاهرود و شهرستان‌‌‌های اطراف شد. با پایان یافتن خدمت سربازی، به استخدام راه‌‌‌آهن درآمد و راننده قطار شد.

عباسقلی ازدواج کرد و در کنار همسر مهربانش بتول‌‌‌خانم روزهای خوب زندگی را سپری می‌‌‌کرد و پدر سه فرزند شد.

زمان به روزهای پرشور انقلاب اسلامی که نزدیک ‌‌‌شد، عباسقلی نیز به انقلابیون پیوست و در صف اول تظاهرات همیشه پیش‌‌‌‌‌‌قدم بود.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و شروع جنگ تحمیلی عباسقلی خیلی دلش می‌‌‌خواست که در کنار دیگر رزمندگان میهنش در جبهه حضور پیدا کند و از دین و آب و خاک و ناموس وطنش دفاع نماید. دلش تنگ جبهه بود و آرزوی شیرین شهادت را در دل و سر می‌‌‌پروراند؛ اما به‌‌‌خاطر شرایط شغلی‌‌‌اش، مجالی برای شرکت در جبهه‌‌‌ها را نداشت.

عباسقلی توجه خاصی به خانواده داشت. مهربان و باصفا بود. اهل تفریح و گشت و گذار. تقیدش به نماز اول وقت به‌‌‌قدری بود که سعی می‌‌‌کرد حتی در خانه هم نماز جماعت را برپا کند.

روزها یکی پس از دیگری از پی هم ‌‌‌گذشت. نجمه خردسال، دردانه عباسقلی بیمار شد. پدر برای درمان بیماری تک‌‌‌دختر شانزده‌‌‌ماهه خود رخت سفر بست و با همسر و فرزندانش راهی تهران شد و میهمان منزل برادر همسرش شدند.

بیست‌‌‌وسومین روز از خردادماه سال شصت‌‌‌ویک بود که منافقان کوردل به خانه اسماعیل صفدری، برادرخانم وی هجوم بردند و اهل خانه را گلوله‌‌‌باران کردند. تیر خصمانۀ آن کژاندیشان در سینۀ مهربانش جای گرفت و به‌‌‌همراه نجمه کوچولو و همسرش با بال ملائک به آغوش آسمان‌‌‌ها پرواز کردند.

پیکر غرقه‌‌به‌‌خون و مطهرش پس از تشییع، در گلزار شهدای شهرستان شاهرود در قلب زمین آرام گرفت.

“راهش جاوید باد”