شهید سید جلیل میرصابر

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

گل‌‌خندهای شکرین پسته‌‌زارهای دامغان به بار نشسته بود که در خانواده‌‌ای از سلالۀ سادات در روستای وامرزان فرزندی به دنیا آمد. گویی پدر در سرنوشت او بزرگی را خوانده‌‌ بود که سیدجلیلش نام نهاد.سیدجلیل در آغوش گرم و پرمهر مادر و در زیر سایۀ پرنعمت پدر آرام آرام قد کشید و بالید. مثل همۀ بچه‌‌ها پا به دبستان گذاشت. ابتدایی را در زادگاهش به پایان رساند. پس از آن به‌‌همراه پدر و مادر به بهشهر عزیمت کردند و در آنجا به ادامۀ تحصیل پرداخت.

سیدجلیل اهل کار و تلاش و جدیت بود. روزها کار می‌‌کرد و شب‌‌ها درس می‌‌خواند. هجده‌‌ساله بود که ازدواج کرد و بعد از آن به خدمت سربازی رفت. بعد از اتمام سربازی‌‌اش به استخدام آموزش و پرورش درآمد.

سال‌‌های جوانی او هم‌‌زمان با زمزمه‌‌های انقلابی جوانان میهنش بود. به‌‌همراه آن‌‌ها در تظاهرات شرکت می‌‌کرد تا از قافله مبارزان و قهرمانان جانماند. پس از انقلاب آتش جنگ شعله‌‌ور شد و سیدجلیل تجاوز دشمنان به مرزوبومش را برنتافت. چنان آتش دفاع از میهن در عمق جانش زبانه ‌کشید که با وجود همسر و سه فرزند دل از خانه و کاشانه برید و داوطلبانه به‌‌همراه بسیجیان خاک پاک میهنش راهی جنگ شد.

سیدجلیل مردی گران‌‌قدر، منضبط، مؤمن، باتقوا و بامحبت و مهربان بود و در عین حال اهل تفریح و گشت‌‌وگذار. علاقۀ بسیاری هم به بازی فوتبال داشت.

سیدجلیل بارها و بارها در جبهه شرکت کرد و حماسه‌‌ها آفرید.

سرانجام نخستین روز خردادماه سال ‌‌هزاروسیصدوشصت‌‌وشش در منطقۀ بانه، اصابت ترکش خمپاره برای سیدجلیل بال پرواز به سوی عرش الهی شد و او نیز به جرگه شهیدان و شاهدان همیشه جاوید میهنش پیوست.

پیکر پاکش پس از تشییع در شهرستان بهشهر به خاک سپرده شد.

“راهش جاوید باد”