شهید سید ابراهیم میری

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در بیست‌‌وششمین روز دومین ماه سال هزاروسیصد‌‌وچهل‌‌ویک در شهرستان بهشهر، بهار آمدنش از راه رسید. عطر نفس‌‌های دل‌‌انگیز ابراهیم، در گلستان خانه و خانوادۀ سیدرضا پیچید.در فصل گل‌‌کردن زمان و زمانه، چشم‌‌های روشن پدر و مادر مژدۀ اجابت باران گرفته بود. نام پیامبر صبر و توکل و توحید برازندۀ وجودش شد.

دوران شیرین خردسالی را در کنار آبی دریا و سرسبزی دشت ‌‌و  دمن‌‌های شمال تجربه کرد. هم‌‌پای درخت‌‌ها و مدهوش عطر بهارنارنج‌‌ها قد کشید. با باد می‌‌دوید و با هر شکوفه می‌‌شکفت.

دیری نپایید که در فصل شیرین شیطنت‌‌های بچگی، تلخی هجران پدر را تجربه کرد و سرپرستی او و بقیۀ بچه‌‌ها و بار سنگین زندگی بر روی دوش و شانه‌‌های صبور مادر مهربانش افتاد.

تا کلاس پنجم ابتدایی را در بهشهر درس خواند و پس از آن به پیشنهاد دایی‌‌اش به دامغان آمد و با آن‌‌ها زندگی می‌‌کرد. از نوجوانی هم کار می‌‌کرد و هم درس می‌‌خواند.

در عین خردی، بزرگ‌‌مردی خودساخته بود. تحصیلاتش را تا سوم متوسطه در رشتۀ برق در هنرستان دامغان ادامه داد.

 به استخدام دادگستری درآمد و به‌‌عنوان متصدی امور دفتری مشغول به کار شد. سپس هنگام فرارسیدن سن خدمت سربازی، سرباز ارتش و به جبهه‌ اعزام شد.

ازدواج کرد و حاصل ازدواجش یک فرزند پسر بود که او را سیدرضا نام نهاد تا همواره چراغ یاد پدر در دل و جان خانه و خانواده روشن باشد.در سال شصت‌‌وپنج به مدت سه ماه داوطلبانه با کاروان جهاد به جبهه رفت. عملیات مرصاد هم که شروع شد، دوباره به سوی جبهه‌‌ها شتافت.

فرزند و عیال و خانمان هم نتوانستند راهش را سد کنند. سیدابراهیم را در خانه موسی صدا می‌‌زدند. پیرو راه کمال بود و از شعور و عشق سرشار. باغ جانش با چلچراغی از محبت روشن و در طلوع خنده‌‌هایش عطر ناب همت بلندش موج می‌‌زد.

چشمۀ همواره جاری معرفت بود و تلاش. یک‌‌تنه به جای چند نفر کار می‌‌کرد و گره می‌‌گشود و به ‌‌دل‌‌ها می‌‌نشست.

سرانجام در پنجم مردادماه سال شصت‌‌وهفت، در عملیات مرصاد، خودروی نظامی حامل او و دیگر همراهانش مورد کمین منافقان قرار گرفت. آتش حقد و کینۀ آن منافقان کوردل ازخدابی‌‌خبر، ابراهیم را در گلستان رضای پروردگارش «بردا و سلاما» فرود آورد.

بال در بال ملائک و چشم در چشم یار، غرق نگاه رازآلود حضرت دوست گردید و با نوشیدن شهد گوارای شهادت به عاشقان و عارفان و دلدادگان راه حق و حقیقت پیوست.

حریر جسم پاکش پس از تشییع، بر روی موج دست‌‌های مهربان مردم شهرش در گلزار شهدای روستای حاجی‌‌آباد بستجان دامغان، دفن شد.

“راهش جاوید باد”