شهید سیدرمضان مطهری منش

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

روایت طلوع مهربانی هر روزه خورشید بر زمینیان بود و این بار با پلک گشودن نوزادی در خانه میرباقر رقم خورد. خرداد با نگاه آفتابی و نفس‌های گرمش، اشک شوق را در چشمان بانوی زلال زندگی خانه میرباقر نشاند. دشت پر طراوت و سرسبز مالخواست (از توابع ساری) قرارگاه آمدنش به کره خاکی بود. سید رمضان تا چشم گشود سبد سبد مهر و عاطفه او را در بر گرفت. هرم نفس‌های گرم پدر و بهشت آغوش مادر، جایگاه بالیدنش شد. به هفت سالگی رسید و به دبستان رفت. دوره ابتدایی را به اتمام رسانید و پا به پای پدر در کار و کوشش سهیم بود. به کارهای کشاورزی و چوپانی و دامداری می‌پرداخت.

شانه به شانه مردم زحمتکش روستا کار و زحمت و تلاش و عزت نفس را تجربه می‌کرد. آبشار ایمان خانواده متدینش روح و جانش را معطر به بوی بندگی نموده بود. با وجود سن و سال کمش اهل عبادت و تهجد بود. سیدرمضان آرام و نجیب و باوقار و غیرتمند و اهل حرام و حلال بود.

سال هزاروسیصدوشصت‌ودو به خدمت سربازی اعزام گردید و دو سال خدمتش را در تهران سپری کرد. پس از پایان دوره سربازی در سال هزاروسیصدوشصت‌وچهار از طریق بسیج به جبهه‌ها اعزام شد و دل به دریای جنگ سپرد. دل شیدا و شور و عشقش به دین و آیین و میهن، از او دلاورمردی جان بر کف ساخته بود که برای رسیدن به جاده‌های عاشقی، سر از پا نمی‌شناخت.

شش ماه تمام در جبهه‌های غرب در کردستان پاکبازی و جان‌نثاری کرد و پس از بازگشت مدتی بعد دوباره راهی جبهه‌های جنوب گردید و پای در دشت‌های حماسه و عشق و جنون نهاد.

سیدرمضان با صداقتی به رنگ آبی دریا در زلال اقیانوس کرامت، از صدف آفرینش، گوهر معرفت چید. با شهادت برادرش، سیدقربان، دل از کف داده و بی قرار وصل یار، لحظه شماری می‌کرد.

سرانجام چهارم دی‌ماه شصت‌وپنج در عملیات کربلای ۴ ، منطقه ام‌الرصاص  عشق و شور و معرفتش با خونی سرخ عجین شد تا بهای انسان خاکی را به همه عالم بنمایاند. روح بلندش در عروجی عاشقانه به ملکوتیان پیوست و زیباترین سرود را در ترنم گمنامی سر داد. پیکر پاکش بیش از دو سال مفقود بود و پس از آن گروه تفحص جسم خاکی‌اش را شناسایی و به زادگاهش منتقل شد و در میان فریادهای الله‌اکبر عاشقان و تشییع باشکوه اهالی مالخواست در آغوش خاک زادگاهش جای گرفت.

 “راهش جاوید باد”