شهید امیر معظمی گودرزی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

شب‌های سرد پاییزی داشت کم‌کم طولانی‌تر می‌شد و امیر در بیست‌وهشتم مهرماه سال چهل‌ونه در شهر بزرگ تهران، چشمان مهربانش را به روی دنیا گشود.

 مادر و پدر در کنار هم زیر پرتوهای روشن و گرم توحید و بندگی خدا، امیر را خوش‌‌آمد گفتند.یک سال داشت که پدرِ امیر خانه امن و سه‌نفره‌شان را ترک کرد. مادر به‌ناچار مشغول کار شد. امیر در تهران بزرگ می‌شد. آغاز هفت‌سالگی و شروع درس و مدرسه برای او دوره جدیدی در زندگی بود.

 صبح‌ها درس می‌خواند و بعدازظهرها در دندان‌پزشکی کار می‌کرد تا امید مادر در سختی‌ها و دشواری‌های زندگی باشد. دو سال در عکاسی هم کار کرد. تحصیلات دوره ابتدایی را تا انتها با موفقیت گذراند. در هر رنجی که می‌برد، پله‌پله به خدایش نزدیک‌‌تر می‌شد. بیشتر اوقات را روزه‌های مستحبی می‌گرفت و با نماز شب و جسمی که همیشه باوضو بود و روحی که همواره آرام؛ کودکانه‌هایش را با فرشتگان و هنگام راز و نیاز با خدا می‌خواند. همه فرشتگان در سکوت می‌ماندند وقتی صدای زیبای صوت قرآن امیر بلند می‌شد.

 دوازده‌ساله بود که روزهای سخت جنگ در حال عبور بود و مردم به میزبانی لاله‌ها در قاب خاطرات مبارزه و جهاد عادت کرده بودند. امیر داوطلب حضور در جبهه و میدان رزم شد؛ اما هم سن و هم جثه‌اش همراهی‌اش نمی‌کردند ولی تسلیم نشد. با دستکاری و تغییر سال تولد بزرگ شد! در دو مرحله به کردستان رفت و در آخرین اعزامش، تابستان سال شصت‌وشش به جزیره مجنون رفت و در محل آموزشی سد گتوند بود که در روزهای گرم تابستان به یاد تشنگی مولایش حسین^(ع) و فرزندان او زمزمه‌های شهادت را زیر لب می‌خواند.

آموزش‌های آبی-‌ خاکی در جزیره تمام شده بود. در نیروهای خاکی قرار گرفت و در بیست‌‌و‌‌نهم تیرماه در عملیات تک جزیره جنوبی در زیر آتش بی‌امان دشمن براثر اصابت ترکش پس از صدوسه روز حضور حماسی‌اش به‌عنوان بسیجی عاشق امام و مولایش، نام خود را در امتداد نام کروبیان مجنون ثبت نمود. مزار لاله‌گون شهدای دامغان، نام شهید دیگری از سرزمین مجنون را در لوح سرخ خود ثبت نمود.

“راهش جاوید باد”