نوشته هایی با برچسب ستارگان پرفروغ

شهید شعبانعلی ایثاری

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

شعبانعلی فرزند محمدرضا در سال هزاروسیصدوچهل‌ودو، در تویه‌رودبار شهرستان دامغان به دنیا آمد. تا کلاس پنجم ابتدایی درس خواند. برای کمک به معاش خانواده مشغول کار شد.

ادامه مطلب

شهید رحمت الله ایثاری

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

رحمت‌الله فرزند سیر‌الله، سال هزاروسیصدوچهل‌وهفت در زردوان چهارده (شهر دیباج) دامغان، در یک خانواده متدین و مذهبی دیده به جهان گشود.

وی تحصیلات ابتدایی را در روستای زردوان و اول راهنمایی را در شهر دامغان با موفقیت به پایان رساند.

ادامه مطلب

شهید قدرت الله امینیان

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

قدرت‌الله چهارم اسفند هزاروسیصدوسی‌وهشت در شهر دامغان، چشم به جهان گشود. پدرش عبدالحمید فردی با صفا بود که در شهر به امانت‌‌داری شهرت داشت و مادرش فاطمه لطفی، خانمی بزرگوار و متدین که همه همّ‌‌وغمّش خانواده بود و تربیت صحیح فرزندان.

پدر کارمند ادارۀ بهداری بود. به نظم و ترتیب اهمیت می‌داد و بچه‌ها را به درس‌خواندن تشویق می‌کرد. همیشه به درس و مدرسۀ بچه‌ها خودش نظارت کامل داشت. به مدرسه می‌رفت و وضع درسی بچه‌ها را جویا می‌شد و در عین حال بچه‌ها را به خواندن نماز و قرآن ترغیب و تشویق می‌کرد؛ حتی در منزل برای آنان معلم خصوصی قرآن می‌‌گرفت.

ادامه مطلب

شهید حسین امینیان

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

خورشید وسط آسمان ایستاده‌ بود. زمین تب‌دار گرمای خورشید بود که خداوند هفتمین فرزند را به خانوادۀ ساده و صمیمی سیف‌الله امینیان بخشید. عذراخانم بار نه‌ماهه‌اش را که زمین گذاشت، دوباره کمرش را بست و مشغول کار شد.

پدر بیلش را روی شانه‌اش گذاشت تا برای سیرکردن شکم هشت سر عائله بیش از پیش کار کند. تقویم از روز بیست‌وچهارم مرداد، زادروز حسین، تا روزهای با شکوه جوانی به‌تندی ورق خورد و با خود شیطنت‌های کودکی را برد که حسین خیلی زود جوانی شده‌ بود رعنا و رشید.

ادامه مطلب

شهید عبدالحسین امین زاده

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

عشق به امام ‌حسین^(ع) تمام زندگی‌اش بود. با استشمام نسیم محرم‌الحرام اباعبدالله‌‌الحسین^(ع) متولد شد و همان‌طور که طلوع نگاهش حسینی بود غروب نگاهش هم در همین ماه بسته شد. آمد تا با صوت زیبایش مدح عاشوراییان کند و از باب‌الحسین وارد بهشت گردد. کم‌کم در زمرۀ بسیجیانی شد که در امتداد عاشورا حرکت می‌کردند.

ادامه مطلب

شهید ابوالفضل امین زاده

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

بهار بود و بوی سبز طبیعت در روستای کوچک مهماندوست شهرستان دامغان جریان داشت. در نهمین روز از فروردین‌‌ماه سال هزاروسیصدوسی‌‌وسه خداوند به خانوادۀ پاک و متدین آقا علی‌‌اصغر و سکینه‌‌خانم پسری عطا کرد و پدر نامش را هم‌‌نام سقای دشت کربلا، ابوالفضل نامید.

ابوالفضل تحصیلاتش را تا ششم ابتدایی ادامه داد و در آغوش گرم و مهربان مادر و در سایۀ دستان پینه‌‌بستۀ پدری زحمت‌‌کش قد کشید و بالید. او سال‌‌ها قبل از پیروزی انقلاب در فعالیت‌‌های انقلابیون شرکت داشت.

ادامه مطلب

شهید نوروز علی امیرفخریان

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

نوروزعلی فرزند اول عباسعلی و صبحه، در دوم اسفند سال هزاروسیصدوسی‌وپنج در روستای دروار دامغان به دنیا آمد. پدرش کشاورز بود. دو برادر و یک خواهر دارد.

ابتدایی را در همان روستا خواند. برای ادامه تحصیل به دامغان رفت. در زمان انقلاب با دوستانش در روستا گروه سه‌‌نفره‌‌ای به‌‌ نام مثلث فولادین تشکیل دادند و مردم را از ظلم‌‌وستم رژیم با پخش اعلامیه‌‌ها آگاه می‌نمودند.

ادامه مطلب

شهید لطف الله امیرشریفی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

بهار سال چهل‌‌وهفت آن‌‌قدر برای حلیمه‌‌خانم و آقا حبیب‌‌الله زیبا بود که مانندش را هرگز تجربه نکرده‌‌ بودند. بهاری که در آن درخت زندگی‌‌شان برای چندمین بار به ثمر نشسته‌‌ بود. میوه‌‌ای بهاری خداوند نصیب‌‌شان کرده‌‌ بود. شش روز از بهار می‌‌گذشت. نه‌‌ تنها بهار زمین که بهار دل‌‌ها بود و فراوانی دعا و مناجات بندگان مقرب خداوند.

فرزندی بر اهالی خانه ورود کرده‌‌ بود که نامش را لطف‌‌الله نهادند به‌‌ یاد تمام الطاف خداوندی.

ادامه مطلب

شهید سیف الله امیراحمدی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

روز اول سال هزاروسیصدوچهل‌وچهار، فرزند محمد و طاهره در امیرآباد (شهر امیریه) دامغان به دنیا آمد. سه برادر دیگر هم دارد. پدربزرگ اسمش را گذاشت سیف‌الله. بزرگتر که شد با پدربزرگ می‌رفت مسجد.

تا ابتدایی را بیشتر درس نخواند. مدیرش به مادر گفت: «او را بگذار کار صنعتی!»

ادامه مطلب

شهید ابراهیم امیراحمدی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

متولد سال هزاروسیصدوچهل‌وپنج بود، اما نه! رفتارش بیش از این‌ها را نشان می‌‌داد. فرزند روستایی امیرآباد و پروردۀ دست پدر و مادری زحمت‌کش؛ تا کلاس سوم دبیرستان درس خوانده‌ بود اما معلم عشق بود و استاد اخلاق. کودکی را در مزرعه و کنار جوی و درخت گذرانده‌ بود. با پدرش محمد امیراحمدی، بیل زده‌ بود، درو کرده‌ بود و روی دامان مادرش قصه‌ها از عشق و ایمان و شجاعت شنیده‌ بود. کوچک بود اما نقل بزرگواری‌‌اش بر زبان اهل روستا بسیار می‌رفت.

ادامه مطلب