نوشته هایی با برچسب شهادت

شهید حسینعلی حسنی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

حسینعلی حسنی فرزند سعدالله، متولد دوم اردیبهشت‌‌ماه ‌هزاروسیصدوچهل‌وهشت در شهر نکاست.

مقطع ابتدایی را در نکا گذرانید و سپس همراه خانواده‌‌اش به کلاته‌رودبار دامغان آمد و در مدرسه راهنمایی علوی به تحصیل پرداخت. به ‌‌خاطر شرایط نامناسب اقتصادی خانواده‌اش، از تحصیل دست برداشت و اولویت را به کار و تلاش در کنار پدر داد تا از این راه شاید بتوان به وضعیت معیشتی بهتری دست یافت.حسینعلی علاقۀ زیادی به امور فنی داشت. به همین سبب موفقیت‌هایی هم به دست آورد.

ادامه مطلب

شهید محمدتقی حسن بیکی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

اولین روز آخرین ماه سال ‌‌هزاروسیصدوچهل‌‌وسه، محمدتقی در شهر دامغان در خانواده‌‌ای متدین، مذهبی، صبور و زحمت‌‌کش به دنیا آمد. مادرش صغری خانم و پدرش آقامحمدمهدی نام زیبای محمدتقی را برایش انتخاب کردند.

ادامه مطلب

شهید محسن حسن بیکی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

محسن فرزند باقر، سال هزاروسیصدوسی‌‌ویک در دامغان متولد شد و تحصیلاتش را در همان‌‌جا تا دیپلم گذراند. بعد به خدمت سربازی اعزام شد. در دوران انقلاب همگام با مردم در فعالیت‌‌های ضدرژیم شرکت فعال داشت. در سپاه دامغان به‌‌عنوان نیروی رسمی مشغول شد. از طریق سپاه، مأموریت‌‌هایی به وی محول شد که یکی از آن‌‌ها جنگ با ضدانقلابیون در کردستان بود. به او لقب مالک‌اشتر را داده بودند.

ادامه مطلب

شهید علی حسن بیکی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در آن هوای سرد زمستان، آقاباقر هر روز منتظر بود که خدیجه‌‌خانم خبر خوشی را به او بدهد. همۀ اعضای خانواده منتظر تولد عضو جدید خانواده بودند. دو روز از اولین ماه زمستان سال سی‌ونه می‌گذشت که این انتظار به پایان رسید. علی عضو جدید و چهارمین فرزند آقا باقر شد. کسی که قرار است تنها بیست‌‌ودو سال در عالم خاک باشد و سپس راهی افلاک.

ادامه مطلب

شهید زین العابدین حسن بیکی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

سال هزاروسیصدوپنجاه‌‌ویک خورشیدی در شهرستان دامغان فرزند آخر محمدمهدی حسن‌‌بیکی و صغری حقیری به دنیا میآید. پدر و مادر او را زین‌‌العابدین مینامند و این به دلیل ارادت‌شان به امام چهارم^(ع) است.

ادامه مطلب

شهید قربانعلی شیرمرغی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

پانزده مردادماه سال هزاروسیصدوسی‌ودو گل‌خنده‌های شکرین پسته‌زارهای دامغان به بار نشسته بود که قربانعلی در روستای جزن دامغان به دنیا آمد. قبل از آن‌که روی مهربان پدر را ببیند و یا دست نوازشگر پدر اشک‌های کودکانه‌اش را برچیند روزگار رخصت زیارت رخسار پدر را از او گرفت. نامش را مهربان مادرش به عشق مولا علی^(ع) قربانعلی گذاشت.  همان مادری که خود در هیاهوی جنگ و حادثه همانند بسیاری از شیرزنان این مرز ‌‌‌و بوم مدتی را در جبهه به تدارکات و پشتیبانی رزمندگان پرداخت. شاید می‌دانست که روزی پسرش در امتداد مولامداری‌اش به شهادت می‌رسد.

ادامه مطلب

شهید اسماعیل حدادی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

چهل روزی از آغاز بهار سال چهل‌‌وهفت می‌گذشت. در آن روزهای تاریکی که حکومت وقت با ظلم و بی‌‌عدالتی، پرده‌ای غبارآلود بر چهره نورانی خورشید ایمان مردم انداخته بود، باز هم زمزمۀ خوشحالی مردم و تبریک آن‌ها به یکدیگر شنیده می‌شد.

هشتم اردیبهشت بود. سال هزاروسیصدوچهل‌وهفت. مردم هر محل به سنت دیرین خود به دیدار هم می‌رفتند. فرارسیدن عید مومنان، عید قربان را به یکدیگر تبریک می‌گفتند. آقا ابراهیم در روز عید قربان در کنار همسرش طیبه خانم و دو فرزندشان، شادتر از همه اهالی محل بودند. زیرا خداوند فرزند دیگری به آن‌‌ها عطا کرد و نامش را به یمن ورودش در عید قربان و برپا نگه داشتن عَلَم ایمان‌شان، اسماعیل گذاشتند. اسماعیل در تهران متولد شد و در همان شهر دوره کودکی را سپری کرد.

ادامه مطلب

شهید محمد حبیبی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”  

در شمالی‌ترین منطقه دامغان (شهر دیباج)، چند روستا در دامن سرسبز و کوهستانی البرز جا خوش‌‌ کرده‌اند. نام یکی زردوان است. این روستا با درختان سرسبز  گردو و آب چشمۀ جوشان و خنکش تن به بهار سال هزاروسیصدوسی‌ودو سپرده بود و مردم باصفا و صمیمی‌اش روزهای خوب بهار و زندگی باطراوت در سایه‌‌سار لطف خداوند را تجربه می‌کردند.

ادامه مطلب

شهید احمد شیخ الاسلامی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

اولین روز بهمن‌‌‌ماه سال هزاروسیصدوچهل‌‌‌وچهار بی‌‌‌تاب آمدن شد و تاب ماندن در جهان کوچک و چشمان بسته را نداشت. نفس می‌‌‌خواست و جهانی بزرگتر و پر از نور. به تجربه پا بر زمین نهاد. به یمن آمدنش، زیباترین نام را برایش برگزیدند.

ادامه مطلب

شهید علیرضا شهمیرزادی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

پر بود از شور و نشاط و دل‌ربایی. پای در خاک و روحش در مسیر خدایی‌‌‌بودن اوج می‌گرفت. نازی و طنازی از همۀ وجودش می‌جوشید. انگار از این کرۀ خاکی دل‌ کنده بود.

به گواه شناسنامه‌اش هفتمین روز از آخرین ماه سال ‌هزاروسیصدوچهل‌ودو شهرستان دامغان شاهد رویش ستارۀ وجودش بود. آرام‌آرام بالید و به‌‌ رسم همۀ بچه‌های هفت‌ساله راهی دبستان شد.

ادامه مطلب